Rozdział 27

– Ja cię rozumiem, sama po sobie czuję to co ty. Nic się nie martw, nie jesteś sam. Masz mnie a ja cię nie mam zamiaru opuścić, przynajmniej na razie – musiałam coś wymyślić, żeby nie był taki zdołowany i proszę uśmiech gwarantowany.  Białe ząbki kontrastowały z twarzą.

– To znaczy, że powinienem się kiedyś spodziewać? Miałbym się spodziewać twojego odejścia ode mnie ??

– Nie – i wtedy naszło mnie, żeby go pocałować... Nie, nie tak jak od razu myślicie. W policzek, delikatny ale czuły całus. To chyba wystarczyło, zbiło go to z tropu kompletnie. Chyba się nie spodziewał takiego zwrotu akcji. Zamarł, a ja pobiegłam szybko, wypiłam cały sok i wróciłam do niego, gdzie ten leżał rozanielony w łóżku i z uśmiechem na twarzy wpatrywał się w każdy mój krok.

– Jak bardzo znaczące było to co przed chwilą zrobiłaś?

– Aż wcale... – wtedy jego mina była... nie wyobrażalnie bolesna.

– Żartuję głupolu, jesteś moim najlepszym przyjacielem, dziękuję, że jesteś i nie wiem jak mam ci to wynagrodzić po prostu... chcę w jakiś sposób pokazać ci jak bardzo mi na tobie zależy...

– Nie musisz za nic dziękować. Jestem z tobą, ponieważ chcę a nie dlatego, bo ktoś mnie do tego zmuszać. Więc nie ma za co dziękować. To miłe i dziękuję ale zrozum.

– I co może mam jeszcze przeprosić? – zaśmiałam się głośno do niego.

– Nie, nie musisz, haha. – wstał z łóżka i sam szybko mnie ucałował w czoło. Podniósł mnie, położył na materacu, a sam przyniósł mi moje ubrania i kolejny kubek soku pomarańczowego.

– Ty się szybko ubieraj, bo zaraz wychodzimy. Chyba nie będziemy się cały dzień kisić w tym moim małym, dusznym domku. – uśmiechnięty odwrócił się i stał tyłem, czekając aż się zabiorę za ubieranie. Rozbawiło mnie to kompletnie jak szybko zmieniło się jego nastawienie do świata. Najpierw płakał i było mu ciężko a po chwili radosny i przepełniony swoim wdziękiem znów cieszył się życiem.

– Ubierasz się już? – zniecierpliwiony odwrócił głowę.

– Hej! No już się rozbieram, spokojnie. – ledwo zdążyłam zakryć się koszulą. Założyłam cienką bluzkę z jakimś nadrukiem i krótkie szorty. Teraz zauważyłam jaki specyficzny zapach mają moje ubrania. Były dziwnie słodkie a zarazem gorzkie. Nie rozumiem co w tym przyjemnego wąchać takiego śmierdziucha jak ja. Ale przecież nie zabronię Dreonowi napawać się i cieszyć moim zapachem, skoro jemu się to podoba... Ubrałam buty i poklepałam go w lewe ramię gdzie ja już zaczęłam wychodzić z prawej strony. Zdezorientowany spojrzał na mnie.

– No ja proponuję już wyjść, ile mogę na ciebie czekać? – uśmiechnięta powiedziałam ironicznie i otworzyłam drzwi.